Ogródek

i kiedy...

i kiedy cię ten gorący żal ogarnie
co za oknem zimnem chlupie i wieje
i wylejesz już łzy ostatnie niezdarnie
te które przesiąkną na wskroś nadzieję

bo za mocno czujesz  i zbyt silnie chcesz
bo wciąż wyprzedzasz słabe serca bicie
i odczuwasz ten strach który codziennie jesz
lecz nie trawisz już w duszy swojej jelicie

bo nosisz serce z miękkiego kamienia
trzymasz w garści smutek tego smutku
i cierpisz cierpieniem tego cierpienia
- zakwitłych jesienią w uczuć ogródku
 
i tylko różaniec w dłoni zaciśnięty
i tylko łzy co solą na zabliźnione rany
i tylko smutną melodią sen muśnięty     

i tylko wiersz ten jeden napisany

i tylko wtedy...

MW

Leopold Staff - ARS POETICA

Echo z dna serca, nieuchwytne,

Woła mi: "Schwyć mnie, nim przepadnę,

Nim zblednę, stanę się błękitne,

Srebrzyste, przezroczyste, żadne!"

Łowię je spiesznie jak motyla,

Nie, abym świat dziwnością zdumiał,

Lecz by się kształtem stała chwila

I abyś, bracie, mnie zrozumiał.

I niech wiersz, co ze strun się toczy,

Będzie, przybrawszy rytm i dźwięki,

Tak jasny jak spojrzenie w oczy

I prosty jak podanie ręki.