Co za dużo, to niezdrowo

Wiatr bez celu się mota.
Mróz w swym karnawale tańczy.

I tylko moja sezonowa tęsknota

za odległym krajem pomarańczy.

Okno nieregularnie się bieli.
Szkielety drzew obrasta puch.
Dzieci w białej kąpieli
naśladują anielski ruch.

Zima- nasza stara koleżanka,
już chyba trochę nielubiana,
czasem psująca humor od samego ranka,
Każdego roku mile widziana

w grudniowe święta,
ale nasza znajoma kochana

bywa niekiedy w tej kwestii nieugięta,

zasiadając przy stole źle ubrana.

Dziś bezwzględnie śniegiem prószy.

W nos szczypie, policzki koloruje.

Tam gdzie z orszakiem swym wyruszy,

wszystko równomiernie lukruje.

A my coraz bardziej za kwiatami wiśni tęsknimy,

wycierając kwietniowe wspomnienia z kurzu.

W myślach marzannę topimy,

przywołując Panią w zielonym kapeluszu.

MW

 

Mięta

Mam wrażenie, że codziennie mija mnie

ironicznie uśmiechnięte

Szczęście,

rozdające miętę

na mieście.

Czuję świeży powiew

pośrodku toksycznej ulicy.

Gdzieś w zaułku cichy śpiew

emocjami krzyczy.

To wszystko toczy się gdzieś obok,

a jednocześnie z moją główną rolą.

W nieskończoność zataczający się krąg.

Ruchy krępują, oddechy bolą.

MW

Opowieść o niczym

było sobie nic

znaczyło tyle co nic

niby nic nie wiedziało

beztrosko istniało

gdybyś je kiedyś zauważył

gdzieś obok siebie

nic

nie mówiąc

nie rób nic

nic na świecie
bardziej niczego jak nic
nie ma

odwiedziło mnie wczoraj

wyglądało niczego sobie

nic nie chcąc

nic mi nie dało

w twarz się zaśmiało

cichutko powiedziało

nic nie rozumiesz

nic nie wiesz

MW

Azyl

Duszę się słodkim zapachem róż,

prymitywnie nijaką wonią.

Mam dość wstrzymywania oddechu już,

krępowania twarzy dłonią.

Wyziębione serce szukające lodówki,

w której mogłoby się uchronić

od uczuciowej głodówki,

przestać za próżnością gonić.

Nie potrafię określić mojego zniesmaczenia,

balansu między żalem a rozbawieniem.

Próbuję unikać własnego cienia,

sama powoli stając się cieniem.

Szukam bezpiecznego azylu

pomiędzy słowami szeptanymi w duszy.

Usiłuję ucieczki w moim stylu,

zatykając pozornie uszy,

oddając się we władanie pióra,

chwytając zdania kołyszące się na wietrze.

W ich obliczu milknie bzdura.

Nie ma miłości, są wiersze.

MW